32
സ്വന്തകര്‍മവശരായ് തിരിഞ്ഞിടു-
ന്നന്തമറ്റ ബഹുജീവകോടികള്‍
അന്തരാളഗതി തന്നിലൊന്നൊടൊ-
ന്നന്തരാപെടുമണുക്കളാണു നാം.
കുമാരനാശാന്റെ 'നളിനി'യിലെ ഈ വരികളെപ്പോലെ എന്റെ ഉള്ളില്‍ ഒന്നിനോടൊന്നുചേര്‍ന്ന് അനേകമനേകം വലിയ മുഴക്കങ്ങളുണ്ടാക്കിയ വരികള്‍ മലയാളത്തില്‍ വേറെയില്ല.
പ്രപഞ്ചത്തില്‍ മനുഷ്യന്റെ സ്ഥാനമെന്താണ്?നാം ഓരോരുത്തരും ചെയ്യുന്ന,ചെയ്യാന്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന,പലപ്പോഴും ചെയ്യാന്‍ വിധിക്കപ്പെടുന്ന കര്‍മങ്ങളുടെ പൊരുളെന്താണ്?സ്ത്രീയായാലും പുരുഷനായാലും ചില പ്രത്യേക വ്യക്തികളോട് നമുക്ക് തോന്നുന്ന ആത്മബന്ധത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥമെന്താണ്? എന്നിങ്ങനെയുള്ള അനേകമനേകം ചോദ്യങ്ങളിലേക്ക് യാത്ര പുറപ്പെടാന്‍ പ്രേരണ നല്‍കുന്ന വരികളാണവ. നിലനില്‍പിന്റെ ഭാഗമായുള്ള സാധാരണ വ്യവഹാരങ്ങളുടെ അന്തമറ്റ പെരുപ്പം ജീവിതത്തെ കുറിച്ചുള്ള ഏറ്റവും അടിസ്ഥാനപരമായ ചോദ്യങ്ങളുടെ നേരിയ ഓര്‍മ പോലും നമ്മില്‍ നിന്ന് മായ്ചുകളയും.അത്തരം ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് സ്വന്തം നിലയില്‍ ഉത്തരം തേടുമ്പോഴാണ് ആത്മീയമായ അനുഭൂതികളുടെ ഉറവ പൊട്ടുന്നത്.ദൈവങ്ങളെ പ്രീതിപ്പെടുത്താനോ വശത്താക്കാനോ നടത്തുന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനകളില്‍ നിന്നോ ധനവ്യയത്തില്‍ നിന്നോ അതുണ്ടാവില്ല.അത്തരം പ്രവൃത്തികള്‍ ഉല്പാദിപ്പിക്കുന്ന മന:സംതൃപ്തിയും സമാശ്വാസവും ഒട്ടുമിക്ക ഭക്ത•ാരെയും അവനവനില്‍ നിന്ന് പുറത്തുകടക്കാന്‍ സഹായിക്കില്ല.ഞാന്‍,ഞാന്‍ എന്ന അഹങ്കാരത്തിന്റെയും അനുരാഗത്തിന്റെയും അകത്തു തന്നെ കഴിയുന്നയാള്‍ രാജാവാകട്ടെ യാചകനാവട്ടെ പുരോഹിതനാവട്ടെ അയാള്‍ക്ക് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതല്ല ആത്മീയത.
അഹങ്കാരത്തില്‍ നിന്നുള്ള മോചനം മാത്രമല്ല മറ്റു ചില ഉപാധികള്‍ കൂടിയുണ്ട് ആത്മീയാനുഭൂതികളിലേക്കുള്ള പ്രവേശനത്തിന്.ദൈനംദിന ജീവിതത്തെ കേന്ദ്രീകരിച്ചുള്ള നൂറായിരം വേവലാതികളില്‍ നിന്നും ഇടപാടുകളില്‍ നിന്നും കേവലമായ ഉത്തരവാദിത്വരാഹിത്യം എന്ന നിലക്കല്ലാതെ തന്നെ മനസ്സിനെ വേര്‍പെടുത്തിയെടുക്കാനുള്ള സവിശേഷമായ ശേഷിയാണ് അവയില്‍ ഒന്ന്.ഏറ്റവും സാധാരണവും അവിദഗ്ധവുമായ തൊഴിലുകളില്‍ ഏര്‍പ്പെടുമ്പോള്‍ പോലും അതിനെയും അതിന്റെ പരിസരങ്ങളെയും ആകാവുന്നത്ര മാനുഷികവും സൌന്ദര്യാത്മകവുമാക്കിത്തീര്‍ക്കാനുള്ള ആഗ്രഹത്തില്‍ നിന്നും പരിശ്രമത്തില്‍ നിന്നും കൈവരുന്ന സംതൃപ്തിയും സ്വാച്ഛന്ദ്യവുമാണ് മറ്റൊന്ന്.ഇവയുടെയെല്ലാം പിന്തുണയുണ്ടെങ്കിലേ ഏതൊരാള്‍ക്കും ആത്മീയാനുഭൂതികളെ ലക്ഷ്യമാക്കിയുള്ള അന്വേഷണങ്ങള്‍ക്കുള്ള പ്രേരണ പോലും ഉണ്ടാവൂ.ആ ഒരു പ്രേരണയുടെ ആനുകൂല്യം ലഭിക്കുന്നയാള്‍ കടുത്ത നിരീശ്വരവാദിയായിരുന്നാല്‍ പോലും അയാള്‍ക്ക് ആത്മീയതയുടെ ലോകത്തിലേക്കുള്ള വാതിലുകള്‍ ഒന്നൊന്നായി തുറന്നുകിട്ടും.ശുദ്ധമായ ആത്മീയതയില്‍ വിശ്വാസിയേക്കാള്‍ വേഗത്തില്‍ ഒരു പക്ഷേ അയാളാവും എത്തിച്ചേരുക.കാരണം ദൈവചിന്തയുടെ ഭാരമില്ലാതെയാണ് അങ്ങോട്ടേക്കുള്ള അയാളുടെ സഞ്ചാരം.
കേവലമൊരുമനുഷ്യന്‍ എന്ന നിലക്കു തന്നെയുള്ള അപൂര്‍ണതകളുടെ ഭാരം കാരണം ആത്മീയാനുഭൂതികളിലേക്ക് തല നിവര്‍ത്താന്‍ മിക്കവാറും എനിക്ക് കഴിയാറില്ല.അവയുടെ ദിങ്മാത്ര ദര്‍ശനമോ വളരെ നൈമിഷികമായ സ്പര്‍ശമോ മാത്രമേ ഇന്നേ വരെ ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളൂ.അങ്ങനെയുള്ള ഞാന്‍ ആത്മീയാനുഭവത്തെ കുറിച്ച് ഇത്രയുമൊക്കെ എഴുതാന്‍ ധൈര്യപ്പെട്ടത് ആശാന്റെ വരികള്‍ തന്ന ആത്മബലം കൊണ്ടു മാത്രമാണ്.
33
കമ്യൂണിസവുമായോ വ്യക്തിക്ക് പറയത്തക്ക പരിഗണനയൊന്നും നല്‍കാതെ ഏത് ചിന്തയെയും പ്രവൃത്തിയെയും അതിന്റെ സാമൂഹ്യഫലങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന മറ്റേതെങ്കിലും ദര്‍ശനവുമായോ വിശ്വാസവുമായോ ഉള്ള ആത്മബന്ധം കലയുടെയും സാഹിത്യത്തിന്റെയും ലോകത്ത് വ്യവഹരിക്കുന്ന ആര്‍ക്കും വമ്പിച്ച കഷ്ടനഷ്ടങ്ങളുണ്ടാക്കും.സാമ്പത്തിക നഷ്ടത്തിന്റെ കാര്യമല്ല ഞാന്‍ പറയുന്നത്.ജനങ്ങളില്‍ ബഹുഭൂരിപക്ഷത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളവും നിര്‍ണായക പ്രാധാന്യമുള്ള ചില അനുഭവമേഖലകളിലേക്ക് (ഉദാ:നാട്ടാചാരങ്ങളുടെയും വിശ്വാസങ്ങളുടെയും മറ്റും ലോകം)ആര്‍ജവത്തോടെ സഞ്ചരിച്ചെത്തുന്നതില്‍ അത് തടസ്സം സൃഷ്ടിക്കും.ലൈംഗികതയുടെയും മറ്റ് ചില മാനസികവ്യാപാരങ്ങളുടെയും ആവിഷ്ക്കാരത്തില്‍ അത് വിലക്കുകള്‍ തീര്‍ക്കുകയും ചെയ്യും.
എഴുത്തില്‍ പാലിക്കേണ്ട സദാചാരവും ധാര്‍മികബോധവുമെല്ലാം എഴുത്തിന്റെ വിഷയവുമായും എഴുത്തുകാരന്റെ അന്തര്‍ജ്ഞാനവുമായും ബന്ധപ്പെട്ട് സ്വാഭാവികതയോടെ രൂപം കൊള്ളേണ്ടതാണ്.അത് ദര്‍ശനം വഴിയോ പ്രസ്ഥാനം വഴിയോ പുറമേ നിന്ന് കെട്ടിയേല്‍പ്പിക്കപ്പെടേണ്ടുന്ന ഒന്നല്ല.ഇന്നത്തെ കാലത്ത് ഈ വസ്തുത എല്ലാവര്‍ക്കും ബോധ്യമുള്ളതാണ്.എങ്കില്‍ പോലും കലയുടെയും സാഹിത്യത്തിന്റെയും സാമൂഹികതയില്‍ ഉയര്‍ന്ന അളവിലുള്ള പരിഗണന സൂക്ഷിക്കുന്നതില്‍ രാഷ്ട്രീയാഭിമുഖ്യം കൊണ്ടോ മറ്റെന്തെങ്കിലും കാരണം കൊണ്ടോ താല്പര്യം പുലര്‍ത്തുന്നവര്‍ അറിഞ്ഞും അറിയാതെയും ചില നിയന്ത്രണങ്ങള്‍ക്ക് സ്വയം വിധേയരാവുന്നുണ്ട്.ഭാഗികമായെങ്കിലും ഞാനും അത്തരത്തിലുള്ള ആളാണ്.ഈ നിയന്ത്രണം എഴുത്തില്‍ അനുകൂല ഘടകമായിത്തീരുന്ന തലങ്ങളും സന്ദര്‍ഭങ്ങളും വളരെ കുറവാണ്.അത് ബോധ്യം വന്നതിനു ശേഷവും എനിക്ക് എന്നെ പൂര്‍ണമായും സ്വതന്ത്രനാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.എഴുത്തിന്റെ ആരംഭഘട്ടത്തില്‍ തന്നെ സ്വരൂപിച്ചുപോയ ചില ധാരണകളാണ് പ്രശ്നം എന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നാറുണ്ട്.കാര്യം അതല്ല എന്റെ ഭീരുത്വമാണ് യഥാര്‍ത്ഥമായ പ്രശ്നം എന്ന് മറ്റു ചിലപ്പോള്‍ തോന്നും.പ്രശ്നം എന്റേതു മാത്രമല്ല മലയാളത്തിലെ എഴുത്തിനെ ഇപ്പോഴും വരുതിയില്‍ നിര്‍ത്തുന്ന യഥാസ്ഥിതികത്വത്തിന്റേതാണെന്ന് ചിലപ്പോള്‍ ഞാന്‍ സമാശ്വസിക്കും.ചില സംഗതികളില്‍ ഒരാള്‍ക്ക് ഒരു പരിധിക്കപ്പുറം മാറാനാവില്ല;അതാണ് വാസ്തവം.ഇതറിയുമ്പോഴും ഞാന്‍ അവസാനമായി എന്റെ എഴുത്തില്‍ വിശ്വാസമര്‍പ്പിക്കുന്നു.അത് അതിന് അത്യാവശ്യമായി വരുന്ന ഘട്ടത്തില്‍ എന്റെ ശീലങ്ങളുടെയും ധാരണകളുടെയും വേലിക്കെട്ടുകള്‍ മുഴുവന്‍ തകര്‍ത്തെറിഞ്ഞ് എന്നെ അടിമുടി സ്വതന്ത്രനാക്കുക തന്നെ ചെയ്യും.
34
മൂന്ന് പതിറ്റാണ്ടിന്നും മുമ്പ് കന്യാകുമാരി ജില്ലയിലെ നെയ്യൂര്‍ ലക്ഷ്മിപുരം കോളേജില്‍ രണ്ടു വര്‍ഷത്തോളം ഞാന്‍ അധ്യാപകനായി ജോലി ചെയ്തിരുന്നു.ജോലിക്കു ചേര്‍ന്ന ആദ്യനാളുകളില്‍ സൌകര്യപ്രദമായ ഒരു താമസസ്ഥലം കിട്ടാതെ വല്ലാതെ വിഷമിച്ചു.അറുന്നൂറുലധികം വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുള്ള കോളേജില്‍ മലയാളം പഠിക്കാന്‍ ആകെക്കൂടി പത്തുപതിനാറ് പേരേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.ഒരു ദിവസം രണ്ടാം വര്‍ഷ ബി.എ/ബി.എസ്.സി മലയാളം ക്ളാസിലെ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്കു മുന്നില്‍ ഞാന്‍ പ്രശ്നം അവതരിപ്പിച്ചു.ആരെങ്കിലും എവിടെയെങ്കിലും ഒരു താമസസ്ഥലം കണ്ടുപിടിച്ചു തരണം.ഉടനെ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളിലൊരാള്‍ എഴുന്നേറ്റ് നിന്നു പറഞ്ഞു.'സാറിന് വിരോധമില്ലെങ്കില്‍ എന്റെ കൂടെ താമസിക്കാം.'നല്ല പക്വത വന്ന മുതിര്‍ന്ന മനുഷ്യന്റെ ശബ്ദത്തിലായിരുന്നു ചന്ദ്രന് എന്ന വിദ്യാര്‍ത്ഥി അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്.അവന്‍ താമസിച്ചിരുന്നത് കോളേജില്‍ നിന്ന് ഇത്തിരിയകലെ ചെറിയ ഒരു വീട്ടിലായിരുന്നു.അവിടെ പത്തെണ്‍പത്തഞ്ചു വയസ്സായ ഒരു സ്ത്രീ താമസമുണ്ട്.അകത്തെ മുറിയും അടുക്കളയും മറ്റും അവര്‍ക്കുള്ളതാണ്.വീടിന്റെ വടക്കുവശത്ത് ഏതാണ്ട് ചായ്പ് പോലൊരു മുറിയുണ്ട്.അതാണ് നാമമാത്രമായ വാടകയില്‍ ചന്ദ്രന് നല്‍കിയിരിക്കുന്നത്.
വീടും പരിസരവുമെല്ലാം എനിക്ക് നന്നേ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.വലിയ പറമ്പിനു നടുവിലെ ഒറ്റവീടാണ്.ഒച്ചപ്പാടും ബഹളവുമൊന്നുമില്ല.നേരെ മുന്നില്‍ വിശാലമായ വയല്‍.തൊട്ടടുത്ത് മിക്കപ്പോഴും വെള്ളം ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു കനാലുണ്ട്. കനാലിനപ്പുറം കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളികളും കൂലിപ്പണിക്കാരുമൊക്കെയായ തമിഴ•ാരുടെ പാര്‍പ്പിടങ്ങള്‍.ഞങ്ങള്‍ക്ക് താമസിക്കാന്‍ ഇടം ലഭിച്ചിരിക്കുന്ന വീട്ടിലെ മുത്തശ്ശി മിക്കവാറും ഒന്നും സംസാരിക്കില്ല.അല്പം അകലെയുള്ള മകളുടെ വീട്ടില്‍ നിന്ന് രാവിലെയും ഉച്ചയ്ക്കും ഒരു കുട്ടി അവര്‍ക്ക് ആഹാരം കൊണ്ടുവരും.ആ കുട്ടിയോട് രണ്ടോ മൂന്നോ വാക്കുകളില്‍ അവര്‍ വീട്ടുകാര്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കും.വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെ ചന്ദ്രനോടും എന്നോടും എന്തെങ്കിലുമൊന്ന് പറയും.അത്ര തന്നെ.
ചന്ദന്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥി എന്നതിലധികം ഒരു രാഷ്ട്രീയപ്രവര്‍ത്തകനായിരുന്നു.എസ്.എഫ്.ഐക്കാരനായ ചന്ദ്രന് മിക്ക ദിവസവും കന്യാകുമാരി ജില്ലയുടെ പല ഭാഗങ്ങളിലായി മാര്‍ക്സിസ്റ് പാര്‍ട്ടിയുടെയോ എസ്.എഫിന്റെയോ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പരിപാടികളുണ്ടാവും.അതൊന്നും ഇല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളിലേ ചങ്ങാതി താമസസ്ഥലത്തെത്തൂ.അല്ലാത്തപ്പോഴെല്ലാം ഞാന്‍ ഒറ്റയ്ക്കായിരിക്കും.സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാല്‍ വിങ്ങുന്ന ഏകാന്തതയാണവിടെ.ചുറ്റുപാടും ഒച്ചയും അനക്കവും ഉണ്ടാവില്ല.നാട്ടുകാരില്‍ ആരുമായും ഞാന്‍ അടുപ്പം സ്ഥാപിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു.അതുകൊണ്ട് വെറുതെ വാചകമടിച്ചിരിക്കാനായി ആരും എന്നെ തേടി വരില്ല.അക്കാലത്തൊക്കെ ആ പ്രദേശത്ത് വോള്‍ട്ടേജ് നന്നേ കമ്മിയായിരുന്നതുകൊണ്ട് വായനയുടെ കാര്യവും കഷ്ടമായിരുന്നു.കസേരയെടുത്ത് മുറ്റത്തിട്ട് ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കി എത്രയോ നേരം ഞാന്‍ അനങ്ങാതെ ഇരിക്കും.ബ്രഹ്മാണ്ഡം മുഴുവന്‍ നെഞ്ചിലിരുന്ന് വിങ്ങുന്നതുപോലെ തോന്നുന്ന ആ നിമിഷങ്ങളില്‍ എപ്പോഴോ ആണ് അകത്തെ മുറിയില്‍ നിന്ന് അതിഗംഭീരമായ ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥനാഗാനം കേട്ടുതുടങ്ങുക.അത് കേട്ട് ലയിച്ചിരിക്കാനല്ലാതെ അതിലെ വരികള്‍ കുറിച്ചുവെക്കാന്‍ അന്നൊന്നും എനിക്ക് തോന്നിയില്ല.അതൊരു വലിയ ബുദ്ധിമോശമായിപ്പോയെന്ന് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷമാണ് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.ലക്ഷ്മിപുരത്തെ വീട്ടിലിരുന്ന് ഇരുട്ടില്‍ ഉറക്കം വരും വരെ ആ മുത്തശ്ശി ഒരേ താളത്തില്‍ പാടിക്കൊണ്ടിരുന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനയിലെ ഏതാനും വരികള്‍ മാത്രമേ ഇന്നെനിക്ക് ഓര്‍മയുള്ളൂ.അവ താഴെ കുറിക്കാം:
ഗഗനമെന്തൊരത്ഭുതം
ജലധിയെന്തൊരത്ഭുതം
അഖിലജന്തുജാലമെന്തൊ
രത്ഭുതം,അത്ഭുതം!
No comments:
Post a Comment