പ്രേമത്തിലായ ആട്ടിടയൻ

പ്രേമത്തിൽ വീണുപോയ ആട്ടിടയന്
അയാളുടെ വടി നഷ്ടമായി
ആടുകൾ കുന്നിൻചരിവിലാകെ ചിതറി
ചിന്തകളിൽ അത്രമേൽ സ്വയം നഷ്ടപ്പെട്ടതിനാൽ
അയാൾ ഓടക്കുഴൽ വായിക്കാനും മറന്നു
ആരും പുതുതായി വെളിപ്പെടുകയോ
ആരും കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് മായുകയോ ചെയ്തില്ല
അയാൾ തന്റെ വടി കണ്ടെത്തിയതുമില്ല
മറ്റുള്ളവർ അയാൾക്കു മേൽ ശാപവചനങ്ങൾ ചൊരിഞ്ഞ്
ആടുകളെയെല്ലാം തെളിച്ചുകൂട്ടി
അവസാനമായപ്പോഴേക്കും  ആട്ടിടയന് പ്രേമം ഇല്ലെന്നുമായി
ചരിവുകളിൽ നിന്നും കപടസത്യത്തിൽ നിന്നും ഉണർന്നപ്പോൾ
എല്ലാമയാളുടെ കാഴ്ചയിൽ വന്നു
നിത്യഹരിതമായ ആ ഗംഭീര താഴ്‌വരകൾ
ഏതു വികാരമൃദുലതകളെക്കാളും സത്യമായ
അകലങ്ങളിലെ മഹാപർവതങ്ങൾ
ആകാശം,വായു,വയലുകൾ
അങ്ങനെ സമസ്ത യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളും
അയാളുടെ അറിവിൽ വീണ്ടും സന്നിഹിതമായി
പിന്നെ കുറെനാളായി അയാൾക്ക് നഷ്ടമായിരുന്ന വായു
പുതിയൊരു പ്രസരിപ്പോടെ അയാളുടെ ശ്വാസകോശത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു
വായുവിന്റെ ഒരിക്കൽക്കൂടിയുള്ള പ്രവേശം
കഠിനവേദനയോടെ അയാൾ അറിഞ്ഞു
സ്വാതന്ത്ര്യം
നെഞ്ചിൽ.

( ഫെർനാൺഡോ പെസ്സോവിന്റെ മറ്റൊരു കവിതയുടെ സ്വതന്ത്ര പരിഭാഷ)