പരിമിതമായ അനുഭവങ്ങളിൽ നിന്ന്

മുഖ്യധാരാ രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടികൾ ഇടപെടാതെ മാറിനിൽക്കുന്ന പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഏറ്റെടുത്ത് അനേകം എതിർപ്പുകളെനേരിട്ട് മുന്നോട്ടുപോകുന്നവരാണ് സന്നദ്ധസംഘടനാപ്രവർത്തകർ. പല പൊതു പ്രശ്‌നങ്ങൾക്കും ഭാഗികമായെങ്കിലും പരിഹാരമുണ്ടാക്കാൻ പലപ്പോഴും അവർക്ക് കഴിയുന്നുണ്ട്.രാഷ്ടീയ പാരട്ടിക്ക് കീഴിലല്ലാതെ സാമൂഹ്യപ്രശ്‌നങ്ങളിൽ ഇടപെടുന്നവർക്ക്  ഏതെങ്കിലുമൊരു ഘട്ടത്തിൽ തീർച്ചയായും അവരുമായി സഹകരിക്കേണ്ടി വരും.ഇത്തരത്തിലുള്ള സഹകരണത്തിന്റെ വളരെ പരിമിതമായ അനുഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ അക്കമിട്ടെഴുതാം:

1. സന്നദ്ധസംഘടനകളിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന പാതിയിലേറെ പേർക്കും തങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്ന സംഘടനയെ കുറിച്ച് നാമമാത്രമായ ധാരണയേ ഉണ്ടാവൂ.സംഘടനയുടെ സാമ്പത്തിക സ്രോതസ്സുകളെ പറ്റി അവർ ഒന്നും അറിയുന്നുണ്ടാവില്ല.തങ്ങൾ ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുന്ന പല ആശയങ്ങളും മറ്റെവിടെയോ ഉൽപാദിപ്പിക്കപ്പെട്ടതാണെന്ന സംശയം അവർക്കും ഉണ്ടാവാം.പക്ഷേ,ആ സംശയത്തിനു പിന്നാലെ അവർ അധികമൊന്നും സഞ്ചരിക്കില്ല.

2. സന്നദ്ധസംഘടനകളുടെ മേൽത്തട്ടു നേതാക്കളിൽ പലരും പല മുഖ്യധാരാ രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടികളുടെ നേതാക്കളെപ്പോലെത്തന്നെ അഹന്തയും അതിലേറെ പരപുച്ഛവും ഉള്ളവരാണ്.

3. പ്രശ്‌നം പരിഹരിക്കുന്നതിനേക്കാളേറെ ബൗദ്ധിക വ്യവഹാരങ്ങൾ നടത്തി കേമന്മാരാണെന്നു ഭാവിക്കാൻ താൽപര്യപ്പെടുന്നവരായ ഒരു വിഭാഗം പല സന്നദ്ധസംഘടനകളിലും ഉണ്ട്. ഏറ്റവും പുതിയ വിദേശ ചിന്തകരെ സ്ഥാനത്തും അസ്ഥാനത്തും ഉദ്ധരിച്ച് സംസാരിക്കുന്ന ഇക്കൂട്ടർ നമ്മുടെ നാട്ടിൽ കാര്യമായ ചിന്തയോ ദർശനമോ ഒന്നും രൂപപ്പെടില്ല എന്ന് ഉറച്ച ബോധ്യമുള്ളതുപോലെയാണ് സംസാരിക്കുക.മലയാളത്തിൽ ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാഹിത്യത്തോടും ഇവർക്ക് കടുത്ത പുച്ഛം മാത്രമാണുള്ളത്.

4. ഇടതുപക്ഷത്തോട് ഉള്ള അത്രയും ശത്രുത ഇവർക്ക് വലതുപക്ഷത്തോടില്ല.