കവിത വായിക്കുമ്പോൾ

കവിതയിലെ വാക്കുകളുടെ അർത്ഥം,വാങ്മയ ചിത്രങ്ങൾ,വിരുദ്ധോക്തികൾ,ദ്വന്ദാത്മക വൈരുധ്യങ്ങൾ ഇവയൊക്കെയും കവിതയുടെ സത്തയിലേക്കുള്ള ഓരോരോ വഴികളാണ്.ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട വഴി കവിത എഴുതപ്പെട്ട കാലത്തെ കുറിച്ചുള്ള,ആ കാലത്തെ സാമൂഹ്യസാംസ്‌കാരികരാഷ്ട്രീയ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള ബോധവും ഉള്ളടക്കം നൽകുന്ന ചരിത്രസൂചനകളെ കുറിച്ചുള്ള അറിവുമാണ്.ഈ വഴിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ തയ്യാറില്ലാത്ത ഒരാൾക്ക് ഒട്ടുമിക്ക കവിതകളും അന്യമായിരിക്കും.കുട്ടികൾക്ക് അക്ഷരം ഉറച്ചു കിട്ടുന്നില്ല,എട്ടാം ക്ലാസിലെത്തുമ്പോഴും അവരിൽ പലർക്കും കൂട്ടാനും കിഴിക്കാനും ഹരിക്കാനും ഗുണിക്കാനും അറിയാതെ പോവുന്നു,ഒരു വിഷയത്തെ കുറിച്ചും അവർക്ക് കൃത്യമായൊരു ധാരണ കൈവരുന്നില്ല എന്നിങ്ങനെയുള്ള പല പരാതികളും നാം കേട്ടുകേട്ട് പഴകിയിരിക്കുന്നു.മുഖ്യധാരാസമൂഹം എന്ന് കാലാകാലമായി പറഞ്ഞു വരുന്ന സമൂഹത്തിന്റെ ജീവിതബോധവും താൽപര്യങ്ങളും അറിവിനെ കുറിച്ചുള്ള ധാരണകളും ഗോത്രവർഗജനതയ്ക്ക് പങ്കുവെക്കാനാവുന്നില്ല,നിലവിലുള്ള വിദ്യാഭ്യാസ പദ്ധതി അവരുടെ കുട്ടികൾ നേരിടുന്ന പ്രത്യേകപ്രശ്‌നങ്ങളെ പരിഗണിക്കുന്നില്ല എന്നിങ്ങനെയുള്ള പരാതികളും ഒട്ടും പുതുതല്ല.ഇവയെയൊക്കെ പശ്ചാത്തലത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാതെയും എസ്.ജോസഫിന്റെ 'എണ്ണവും എഴുത്തും ' എന്ന കവിത (ഒരു ആദിവാസി പുരാവൃത്തത്തിന്റെ ഛായയാണ്‌ അതിനുള്ളത്) വായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞേക്കാം.പക്ഷേ,ആ വായന അങ്ങേയറ്റം അപൂർണമായിരിക്കും.